درباره آخرین افطار حضرت علی(ع) از حضرت ام کلثوم(س)، دختر گرانقدر ایشان نقل شده است که شب نوزدهم ماه مبارک رمضان، برای پدر طبقی که دو قرص نان جو و کاسه شیری در آن بود آوردم و مقداری نمک ساییده نیز حاضر کردم.

هنگامی که حضرت نماز خود را به پایان رسانید، به آن طعام نگاه کرده و گریست و فرمود: ای دخترم؛ من از پسرعمّ خود پیروی می‌کنم ولی حال تو دو نوع خورشت برای من حاضر کرده‌ای، همانا رسول‌الله تا زمانی که زنده بود دو طعام برای او حاضر ننمودند.

دخترم؛ هر کس خوراک و آشامیدنی و پوشش نیکو باشد، ایستادن او در قیامت نزد حق طولانی تر است. ای دخترم بدان که در حلال دنیا حساب است و همانا در حرام آن عِقاب.

در ادامه دختر امیرالمؤمنین علی(ع) می‌فرماید: پدرم در شب نوزدهم رمضان پیوسته در تعقیب نماز بود و مرگ را یاد می‌نمود و در آن حال زنان و فرزندان خود را طلب نموده و فرمودند: در این ساعت حضرت رسول(ص) را دیدم که به من فرمودند: ای ابوالحسن؛ به زودی نزد ما خواهی آمد و شقی ترین این امت محاسنت را به خون سرت خضاب خواهد کرد و من بسیار مشتاق ملاقات تو هستم. تو در دهه آخر این ماه به نزد ما خواهی آمد، بیا که آنچه نزد ما است بهتر است و باقی تر است برای تو...

آن بی بی بزرگوار در ادامه می‌فرمایند: آبی نزد آن حضرت حاضر كردم، وضو گرفته و لباس‌های خود را پوشیدند و به طرف مسجد حرکت نمودند، هنگامی که به صحن منزل رسیدند، مرغابی‌هایی که برای برادرم حسین(ع) هدیه آورده بودند بر سر راه آن حضرت آمدند و بال‌های خود را گشودند و فریادی کردند؛ که صدایشان در شب‌های دیگر نمی آمد.

آن حضرت فرمودند: «لا اله الا الله» فریادهایی است که به دنبال آن ناله‌ها خواهد بود.

منبع:

جلاءالعیون، ج1: 300- 301؛ قطره ای از معجزات چهارده معصوم: 161- 162

 آن  هنگام که سه نفر از باقیمانده خوارج در مکه هم‌قسم شدند تا نقشه شوم خویش را در ماه رمضان سال 40 هجری قمری عمل کنند، زمان زیادی نگذشت، دو نفر از آن‌ها که برای قتل معاویه و عمرو بن عاص رهسپار محل مأموریت خود شدند، در اجرای نقشه خود ناکام ماندند و تنها عبدالرحمن بن ملجم مرادی در شب نوزدهم ماه رمضان فرق مظلوم‌ترین فرد عالم را شکافت.

عبدالرحمن بن ملجم مرادی همراه با شبیب بن بجره اشجعی در سحرگاه شب نوزدهم ماه مبارک رمضان در مسجد کوفه کمین کرد و هنگامی که امیرالمؤمنین(ع) سر بر سجده نهاد، شمشیر زهرآگین خود را فرود آورد، در این هنگام حضرت علی(ع) در محراب مسجد افتاد و فرمود: «بسم الله و بالله و علی ملّة رسول الله فزت و ربّ الکعبه»، سوگند به خدای کعبه که رستگار شدم.

مولاي متقيان علي(ع) در حالی که خون از سر و صورت شریفش جاری بود، فرمود: «هذا ما وعدنا الله و رسوله»، این همان وعده‌ای است که خداوند متعال و رسولش به من داده‌اند، در این زمان چون امام توان برگزاری نماز جماعت را نداشت، به امام حسن(ع) فرمود نماز را ادامه دهد و خود نشسته نماز را اقامه کرد.

نقل شده است که جبرئیل در میان آسمان و زمین ندا داد و گفت: «تهدّمت والله ارکان الهدی وانطمست أعلام التّقی وانفصمت العروه الوثقی قُتل ابن عمّ المصطفی قُتل الوصیّ المجتبی قُتل علیّ المرتضی قَتَله أشقی الْأشقیاء»، سوگند به خدا که ارکان هدایت در هم شکست و ستاره‌های دانش نبوت تاریک و نشانه‌های پرهیزکاری بر طرف شد و عروه الوثقی الهی گسیخته شد، زیرا پسر عموی رسول خدا(ص) شهید شد، سید الاوصیا و علی مرتضی به شهادت رسید، وی را سیاه بخت‌ترین اشقیاء به شهادت رسانید.

و در آن شب غمبار نوزدهم ماه مبارك رمضان....

مسجد كوفه كه سال‌ها شاهد نيايش‌ها و عبادات مولاي متقيات بود ميعادگاه ديدار اولين پيشواي برحق شيعه با پروردگار الهي شد و آن حضرت در محراب نماز رستگار شد.

بي نظيري علي ( عليه السلام )